بسم الله الرحمن الرحیم
به نام خداوند عشق و امید
امیدی که از عشق آمد پدید
به نام خدایی که انسان را آفرید، دل را آفرید و امید را آفرید.
خانم‌ها و آقایان سلام و درود مرا پذیرا باشید.
امروز 6 فروردین است؛ روزی که در آیین کهن ایرانیان، روز شادباش نویسی و امید نامیده شده است. ایرانیان در این جشن باستانی برای دیگران، آرزو و خواسته‌های نیکشان را می‌نوشتند و به آن‌ها می‌دادند. که از مهم‌ترین آیین این روز به شمار می‌رود و شخص گیرنده موظف است که تا سال آینده، این آرزوها را نزد خود نگهداری کند.
و انگار اینجاست که سیمین بهبهانی می‌سراید:
مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی
من فاطمه ستار هستم و مایه شادمانی و افتخار است که امروز با قلبی پرامید در نخستین سمینار امیدآفرینی و پایداری اجتماعی پذیرای حضور گرمتان هستم. مقدمتان گلباران و باغ امیدتان بهاران.
امیدآفرینی، افراد را به همکاری، اعتماد و پشتیبانی از یکدیگر تشویق می‌کند. این همکاری و اعتماد، اساس پایداری اجتماعی را تشکیل می‌دهند. از سوی دیگر، وجود یک جامعه پایدار، باعث افزایش اعتماد و امید به آینده در افراد می‌شود. این احساس اطمینان و اعتماد، باعث ایجاد انگیزه برای پیشبرد اهداف در زندگی می‌گردد.
بنابراین، امیدآفرینی و پایداری اجتماعی دو عامل مرتبط و تأثیرگذار هستند که با همکاری و توازن در جامعه، می‌توانند به ساختار سالم و پویای جامعه کمک کنند. و ما امروز برای همین اینجاییم.
امروز گرد هم آمده‌ایم تا بیاموزیم چگونگیِ داشتنِ امیدِ فارغ از آرزواندیشی را. امید نه در رویا و نه در آسانی، بلکه در سختی و آینده‌نگری معنا می‌گیرد و در واقع «پرواز، با پرواز آغاز نمی‌گردد» .
هر چند، این روزها نور امید در دل‌هایمان اندکی کم شده است اما به یاد داشته باشیم که امید همچون خون در روان آدمی است که اگر نباشد گامی به پیش نمی‌رود و اگر باشد جهانی را دگرگون می‌سازد.
و به قول محمد علی اسلامی ندوشن: «ایران ققنوسی است که در طول تاریخ بارها از خاکستر خویش برخاسته است.»
یادمان باشد: هر دقیقه شخصی از دنیا می رود. بدون اینکه متوجه باشیم ما همه در صف هستیم. هرگز نمی‌دانیم چند نفر جلوی ما هستند. نمی‌توانیم به آخر صف برویم. نمی‌توانیم از صف خارج شویم. نمی‌تونیم از صف دوری کنیم. پس تا زمانی که در صف منتظر ایستاده‌ایم، لحظه‌ها را به یادماندنی کنیم. استعدادمان را به کار بگیریم. کاری کنیم شخصی که ناامید است، امید در قلبش جاری شود. کاری کنیم کسی که احساس مهم بودن نمی‌کند، احساس کند دیده شده است. صدایمان را به گوش جهانیان برسانیم. چیزهای کوچک را بزرگ کنیم. همان تغییری باشیم که می‌خواهیم در جهان ببینیم. باعث خنده‌ی کسی شویم. عشقمان را ابزار کنیم. باعث صلح و آرامش شویم. مطمئن شویم کسانی که دوستشان می‌داریم، می‌دانند که گرامیشان می‌داریم و در نهایت امید را در رگ شاخسار زندگیمان جاری کنیم.
بارالها!
چه خوش باشد دل امیدواری
که امید دل و جانش تو باشی
دلتان به نور خدا منور و وجودتان به نور امید مزین باد.
خدا یار و نگهدارتان.
من قصد دارم سال آینده از این متن در چهاردهمین جشنواره سعدی استفاده کنم. لطفا اگر پیشنهادی برای بهتر شدن آن دارید در شبکه‌های اجتماعی با من در ارتباط باشید:
Telegram: @Fatemehsattar00
من برای این متن هزینه و زمان گذاشته‌ام. لطفا تا قبل از اجرای اینجانب در چهاردهمین جشنواره سعدی از آن استفاده نکنید. متشکرم.
مجری: فاطمه ستار
مشاور: نازنین ناظم
بخش رقابتی: مجریان جوان
استان و شهر: فارس/ آباده
نام رویداد: نخستین سمینار امیدآفرینی و پایداری اجتماعی
تهران -فروردین ماه ۱۴۰۳
رئیس سیزدهمین جشنواره ملی سعدی: دکتر فریبا علومی یزدی
مطالب مرتبط
